kerstwens van ons

spreekt voor zich..

hoezo overgewicht?

"vrouwen tillen te zwaar aan hun gewicht." Is de slijpsteenstelling van Visie op facebook. Of mensen maar even willen reageren. "uw reactie willen we graag gebruiken voor de volgende Visie"
Natuuurrrlijk ben ik nieuwsgierig naar de reacties! 'NIET DOEN' fluistert een iets te hard stemmetje in mijn hoofd. Maar ik ben zo eigenwijs en begin vol overgave de enorme hoeveelheid reacties tot me te nemen.

Waar zijn ze mee bezig, die mensen?! Eerst die mensen van de visie. Waarom gooi je steeds zulke gevoelige en kwetsbare onderwerpen op het wereldwijde web, en hoop je dan op één of twee bruikbare reacties. Hoe mensen hierop reageren weten we met z'n allen al lang!!

Ik lees met verbazing alle reacties door en nee, ik word er niet bepaald door opgebouwd.
Zo vind iemand (een man) dat er nog steeds "te veel dikkertjes rondlopen met maat 42, of zelfs hoger"....
Tja, zo'n 'dikkertje' ben ik, lieve meneer. En ik kan me afvragen waar ik dan heen moet gaan, als ik niet meer mag rondlopen om uw uitzicht te bederven. Ik moest me schamen! Zomaar met mijn dikke achterwerk en vette plump-buik het straatbeeld vervuilen. Ik zou moeten gaan sporten, of niet zo vreselijk moeten vreten. Ik zou uw goede voorbeeld moeten volgen en slank moeten zijn, of niet soms?

Dikke mensen. Alleen die uitdrukking al. Alsof er twee soorten bestaan: slanke en dikke.
Ik ben al die oordelen zo vreselijk zat. Wat weten mensen van mijn gewicht? van het aantal calorieën dat ik binnenkrijg? Van de beweging die ik krijg, of niet?
"ieder pondje gaat door het mondje" met dank aan Sonja Bakker, die het "mocht zeggen"  omdat zij haar overgewicht had "overwonnen", hoor ik dit nu zo vaak.
En het is niet waar. Er zijn mensen die hetzelfde eten of meer dan ik, en bij wie er geen pondjes aankomen.

Waarom oordelen we elkaar op uiterlijk? Waarom vinden we het "geweldig" als iemand zoveel afvalt, en hebben we ons oordeel klaar over mensen die dat niet doen?
Waarom , waarom, waarom..

Ik wéét waarom. Omdat het heerlijk is om je beter te voelen dan een ander. Als een ander het fout doet, doe jij het tenminste beter!
Vervolgens komt de andere groep en roept: "je bent goed zoals je bent! Je mag er zijn. Het maakt niet uit hoe zwaar je bent als je maar gezond bent".
O ja? denk ik dan. Klinkt heel vroom, maar wat als je niet gezond bent, mag je er dan niet zijn?

"oordeel niet zodat er niet over je geoordeeld wordt, en veroordeel niet zodat je niet veroordeeld wordt"

Heb lief! dik, dun, ziek gezond, heb lief met de liefde van Christus!
De mening van sommige mensen is te dik! Dat is het overgewicht wat ik wel eens zou willen zie afslanken.

preken tegen jezelf

Ik ben een enorme piekeraar. Mijn gedachten wereld is er één die bijzonder ingewikkeld en complex is. En ik weet dat er meer mensen zijn die zo in elkaar zitten, maar ik kom ze niet zo vaak tegen. En als ik ze wel tegenkom, weet ik vaak niet dat het net zo is als bij mij.

Mijn emoties kunnen enorm met me op de loop gaan. en dan heb ik het niet over huilen bij een mooie film, want dat doen alle gevoelige vrouwen wel eens, maar ik bedoel geloven in mijn gedachten over dat alles nutteloos is, dat ik niet veel voorstel, en dat iedereen wel zonder me kan.
Gevoelens en gedachten die God niet goedkeurt, maar die zo waar lijken als ik ze denk.

Een poosje geleden sprak ik een kennis, die nogal in de knoop zit. Ik luisterde naar haar verhaal en vertelde haar hoe waardevol ze is. Dat God een bedoeling heeft met haar leven en wil werken door haar heen. Dat ik begrijp hoe ze zich voelt is daarbij natuurlijk heel handig. Want zo klink je niet als de "beste stuurlui" . na het gesprek knuffelden we elkaar en vertelde ik haar dat ik voor haar zou bidden. Dat heb ik gedaan..

Je voelt hem misschien al aankomen..
Ik vraag me gewoon af: Heeft God het zo geleid om me een spiegel voor te houden?
Waarom kan ik die dingen met het grootste gemak en de grootste overtuiging aan anderen vertellen en voorhouden, terwijl ik mezelf zo de grond in boor?
Hoe kan het zijn dat ik iets geef, van wat ik zelf nog niet heb eigen gemaakt?
Je hoort altijd dat mensen zeggen: "je kunt niet van een ander houden als je niet eerst van jezelf houdt.
Ik geloof dat niet. Ik vind namelijk dat ik zelf dagelijks bewijs dat dat wel mogelijk is. Maar ik geef ook niet mijn eigen liefde maar Gods liefde door. Het domme is dat ik mijzelf moet horen praten om te beseffen dat God het niet alleen tegen die ander heeft, maar ook tegen mij.

Zo kwam het dat ik vanmorgen preekte tegen mijzelf:

"lieve zelf,
Jij bent Gods kostbare kind. Een vrouw die hij heeft gemaakt en liefdevol begeleid heeft tot nu toe. Aan wie Hij zich bekend wil maken, ondanks al je tekorten en je falen. Voor wie Hij zijn lieve Zoon overgaf. Aan wie Hij gaven en talenten wil geven om ze tot zijn eer te gebruiken. Jij bent waardevol, wat je jezelf ook wijs maakt. Jij bent niet de waarheid, Hij is het! En Hij heeft je verteld hoe het zit!
Huil maar op zijn schoot over al het onvolmaakte. Over je onmacht om het goede te kiezen. Vertel Hem, dat je dagelijks ontdekt dat jij niet perfect bent, en hoeveel pijn het doet om dat te constateren. Hoe je verlangt naar recht, maar zelf zo vaak onrecht doet. Hoe je hongert naar eerlijkheid en je daarom maar volpropt met voedsel, zo dat de leegte niet zo groot voelt. Hoe je preekt tegen anderen, terwijl je vervolgens zelf je kop in het zand steekt. Vertel het Hém, er is namelijk vergeving voor. Hij wil die last van je af nemen."

Het ja-maar't in mijn hoofd. Heel hard. Ik weet dat dat mijn oude zelf is, die zich gemakkelijk voelt bij een negatief zelfbeeld en schuld gevoel. Maar in Christus mag ik een nieuwe schepping zijn! Een nieuwe schepping, ja maar... nee! Een nieuwe schepping! Het oude is voorbij, het nieuwe IS GEKOMEN!
Jezus ik geloof, kom mijn ongeloof te hulp!

psalmen volgens Loïs

Psalm 13

Hoelang nog Heer zult u mij vergeten,
hoe lang nog verbergt u voor mij uw gelaat?
Ik zou zo graag iets horen, een of andere bevestiging of richting of  gewoon duidelijkheid. Maar U hebt gekozen om mij te laten aanmodderen...

Hoelang nog wordt mijn ziel gekweld door zorgen en mijn hart door verdriet overstelpt, dag aan dag?
Ik wíl niet somber zijn, dat weet U toch? Ik wil graag vrede vinden en rust bij U, maar tranen  blijven maar komen. Frustraties, boosheid, eenzaamheid, pijn. Is het nog lang nodig Heer? Wat is hier de bedoeling van?

Hoe lang nog houdt mijn vijand de overhand?
Ik ben toch vrijgekocht? U hebt de vijand toch verslagen? waarom kwellen mij dan steeds gedachten van minderwaardigheid en hopeloosheid? Zo kan ik toch nooit een goede getuige zijn van uw liefde?

Zie mij,
zie mij staan? Ik wil zo graag geloven dat ook mijn kleine, huisvrouwen bestaantje voor U van nut is. Dat ook al mijn handelingen Uw eer dragen. Maar ik voel me niet gezien, niet gehoord.

Antwoord mij,
al was het maar een fluistering van uw Geest diep in mijn hart: Ik heb je lief! Wees stil en wacht.

Heer mijn God!
U bent niet zomaar EEN  God, U bent MIJN God. De Enige Ware.

Verlicht mijn ogen, dat ik niet in doodsslaap wegzink.
Geef mij toch inzicht. Waarom moet ik steeds tobben over het nut van mijn zijn? Geef mij mijn levensvreugde weer terug, zodat ik niet steeds dood wil.

Laat mijn vijand niet roepen: "ik heb hem verslagen", mijn belagers niet juichen omdat ik bezwijk.
Laat mijn lied zijn " ik vermag alle dingen in Hem die mij kracht geeft! Het komt uw naam niet ten goede als de duivel op mij overwint!

Ik vertrouw op Uw liefde:
Mijn hart zál juichen omdat U redding brengt,
Ik zal zingen voor de Heer, hij heeft mij geholpen.

een vol hoofd en een leeg blog

Bij ons is de herfstvakantie alweer voorbij. Het was een heerlijke week. We hebben lekker binnen van alles aangerommelt. We hebben op woensdag opruimdag gehouden. De meiden vinden dat geweldig, en daar ben ik dankbaar voor. Eén dag in de vakantie is het "de grote opruimdag". We staan op, ontbijten, maken een lijst met klussen, en werken met zijn allen (zonder roop want die is gewoon aan het werk) het hele huis van boven tot beneden door. Om vijf uur zitten we dat uitgeput en lamlendig op de bank, maar in een schoon, opgeruimd en knus huis.  In alle kamers mag onder het werken de radio of cd-speler keihard aan, en we houden korte pauzes tussendoor waarin we iets lekkers eten en een kort spelletje of testje doen. Dat motiveert de kinderen enorm.
Maar goed, dat was in de vakantie. Nu zijn de kids naar school en probeer ik mijn huis netjes te houden. maar dat valt tegen. ik heb zo'n vol hoofd. Zoveel ideeën en zoveel denkdingetjes, dat ik gek word van mezelf.

Een te vol hoofd, met te veel verschillende onderwerpen om over na te denken betekend in mijn geval een leeg blog. En ook passiviteit.
Zo had ik me voorgenomen om vandaag vrij te houden. gewoon even niks. Maar toen bedacht ik dat ik dan dus aan mijn boek kon geen werken. En toen ik daar mee begon, bedacht ik dat ik niet wist hoe ik het aan moest pakken. En toen ik daar een oplossing voor had gevonden, namelijk eerst maar eens alles wat ik al heb uitprinten zodat ik er gemakkelijker doorheen kan bladeren, toen bleek mijn toner op te zijn, waardoor mijn printer nu staat te smeken om nieuwe inkt, en niet meer uitgeschakeld wil worden. GRRR zo gaat dat nu altijd bij mij.

Dusss bedacht ik dat ik dan maar een blog ging schrijven. Maar ja waarover. Ik wil graag wat schrijven over:
* vrouwen en make-up
* het opvoeden van tieners (en ook van tieners met problemen)
* het vervolg van "ken je vijand"
* zelfbeeld
* en nog meer van dat soort dingen die niks niemendal met elkaar te maken hebben.
aaaaaah mijn hoofd zit té vol.

Dus als er nou even iemand een blogje schrijft over hoe je een grote opruimdag voor je hoofd houdt?!

Zooo pfieieieieuuuw dat is er uit. Hehe.

rozegeur en maneschijn?

Dit wordt een lastig blogje. lastig om te schrijven en misschien ook wel om te lezen.
Vandaag zijn Roop en ik 15 jaar getrouwd. De eerste reactie van mensen die dat horen is een blijde: Oooo gefeliciteerd!! En natuurlijk zeg ik dan oprecht: dank je! Want het is niet niks. 15 jaren aan elkaar verbonden. En wat hebben we al veel meegemaakt! We hebben vier prachtige dochters gekregen, Roop heeft al die tijd werk gehad, en een goede gezondheid. Maar ik niet. Geen werk en geen goede gezondheid. Wat deel je veel samen.
Tegelijkertijd zijn er ook zoveel zorgen geweest. Zoveel problemen, en crisis-situaties. Alles altijd áchter de voordeur, waar geen mens het weet.
We zijn samen, al 15 jaar. Maar ook alleen, al 15 jaar. We zijn gelukkig, maar ook ongelukkig. We zijn zichtbaar, maar ook onzichtbaar.

In onze gemeente zijn er verschrikkelijk veel echtscheidingen. Talloze jonge en wat oudere koppels verbreken hun verbond. Wij niet. Maar dat is geen verdienste van onze kant. Het is het steeds weer met lege handen aankloppen bij onze Hemelse Vader.

"Vader, wij staan machteloos tegenover elkaar en weten soms niet hóe we elkaar nog kunnen bereiken. U wéét het, U ziet het. Maar Vader onze trouw tekst was:"wentel Uw weg op de Heer, vertrouw op Hém en Hij zal het maken". U kunt het maken. Maak ons een afspiegeling van Christus en zijn gemeente. Maak onze harten zuiver. Geef dat wij niet spreken als er geen liefde in klinkt. Hélp!!"

En ik weet dat God het zál doen. Hij heeft het beloofd, en als wij al willen doen wat we hebben beloofd, hoeveel meer Hij die oneindige macht heeft!! Hij gaat zijn kracht tonen door onze zwakheid heen. Want zó is God.
Ook de komende tijd putten wij sámen uit zijn overvloedige bron van liefde en genade. en zó houden we het samen vol.
Rozegeur en maneschijn? welnee, Christusgeur en Geestesschijn!

de ontwikkeling van kinderen (begrenzen)

Voor mijn "werk" als leider van een kinderclub, (dat is dus in mijn vrije tijd, niet echt mijn werk) heb ik laatst een cursus gegeven over de ontwikkeling van kinderen. En natuurlijk valt daarover zoveel te zeggen dat dat niet in één blog past. maar wat me trof was dat veel leiders van onze kinderclub zo weinig wisten over grenzen stellen.

Er heerst een sfeer dat je geen grenzen mag stelen aan het gedrag van een kind, en al helemaal niet als dat kind niet je eigen kind is. Veel volwassenen zijn onzeker over hun aanpak, en willen vooral aardig gevonden worden.
Ik begrijp heel goed dat het vervelend voelt als een kind doet alsof het jou niet aardig vind, maar dat wil niet zeggen dat je er goed aan doet om dan maar geen grenzen te stellen.

In de cursus heb ik het zo bespreekbaar gemaakt:

Ieder kind heeft veiligheid nodig om zich goed te kunnen ontwikkelen. Naast fysieke veiligheid (een thuis, gezond voedsel, bescherming, goede nachtrust en goede hygiënne) bestaat er ook emotionele veiligheid. Die emotionele veiligheid kun je bieden door drie dingen: Liefde (aandacht), communicatie (aandacht) en begrenzing (aandacht). Met aandacht bedoel ik niet dat je altijd het kind op de wenken hoeft te bedienen, want dat is absoluut niet zo. Maar present zijn op momenten dat het kind je iets wil vertellen.
*Oogcontact maken, en niet van achter je mobiel mompelen,
* herhalen van wat je kind zegt, zodat je zeker weet of je het goed hebt begrepen,
* Positieve dingen benoemen die je bij je kind ziet
* complimenten maken over die positieve dingen enz.

Grenzen zijn er over het algemeen niet alleen om de boze dingen buiten te houden, maar ook om wat er binnen is te beschermen.  Ieder kind zoekt naar die bescherming, om dat het nog niet in staat is volledig zelf te bepalen wat goed en slecht is.
Wanneer een kind grenzen op zoekt is dat zoeken naar veiligheid. het kind test jou op je betrouwbaarheid. Dan kun je dus ook beter maar betrouwbaar blijken te zijn. Wanneer je een grens hebt aangegeven,  gaat ieder kind van nature die grens verkennen. Jij zegt nee? Hoe nee is jouw nee eigenlijk?
Je bent dus geen boeman als je een concequentie stelt aan het gedrag van een kind. eigenlijk ben je bezig met veiligheid bieden. Dat scheelt een stuk wanneer je binnenkort zo situatie tegenkomt.
Achteraf zal het even lijken of het kind je stom vind en nooit meer aan zal kijken, maar ik kan je verzekeren: Er is niets zo veilig voor een kind als een volwassene die doet wat ie zegt, en zegt wat ie doet.

Bied kinderen die veiligheid, en zie het kind, en niet je eigen drang o zo leuk mogelijk te blijven.

over het gewone leven..

Ja, het móet gewoon, al heb ik geen idee wat ik allemaal in dit blog wil vertellen. Ik zit zo vol ideeën voor blogs dat ik er passief van word.

Alles is inmiddels weer begonnen: school, muziekles, zangles, tienerkoor, kidzklup (dat is het kinderwerk bij ons in de kerk), ipb (iemand die ons komt helpen met de opvoeding), enzovoorts.
En mét dat het drukker wordt in mijn agenda, wordt het ook weer voller in mijn hoofd. Dus wordt er ook weer volop gedicht, en geschilderd, en liedjes bedacht, en bijbel gelezen, en verhalen verzonnen en toespraken bedacht. Soms denk ik wel eens: waarom kan ik niet lekker een hele ochtend met een boek op de bank kruipen..
Maar nee, mijn hoofd is te druk, en de adrenaline giert overal doorheen.
Dat is niet echt handig als je tegelijk moet dealen met een lijf dat niet wil wat ik allemaal wil. Ik ben dus af en toe ook weer flink gefrustreerd.

Maandagavond was de openingsavond van het cathegisatie en jeugdverenigingsseizoen bij ons in de kerk. Een heel interessante avond die ging over het puberbrein, en hoe je daar rekening mee moet houden als jeugdleiders. Gisteravond verzorgde ik samen met een collega zelf een cursus voor de leiders van de kidzklup. Dat ging over elkaar leren kennen en je gekend weten door God.
Vanavond sta ik weer als dirigent te zwaaien voor een club tieners. Morgen wordt onze derde dochter 9, en mag ze als klap op de vuurpijl 's avonds auditie doen voor een speelfilm..
Vrijdag zit ook al bomvol..
Nou zo schrijvend kan ik best zeggen dat ik geen saai leven heb. Toch voelt het soms anders. Ik ben gewoon moe! Nu al weer. En ik weet niet hoe ik het anders moet doen. De dingen die ik graag doe geven me veel voldoening, maar mijn eigen energie  is maar zo weinig. En ik kies dan steeds liever voor het leuke dan voor het praktische. En niets doen maakt me depri, dus doe ik van alles.

Het is wel fijn dat God mij steeds weer te binnen brengt dat ik écht in het moment mag leven. En nú zit ik dit blogje te typen, en hoef ik me even nergens anders mee bezig te houden. Heerlijk even van me afschrijven, ongeacht wie het leest. Zo kan ik ook even rust vinden.
Zien dat buiten de zon zo heerlijk schijnt. Horen hoe Rockey in zijn kooitje geluidjes maakt en gezellig zit te zijn. Ruiken dat de deur openstaat en de frisse lucht naar binnen komt. Voelen...dat ik leef! Dat het eigenlijk gewoon héél goed met me gaat.

Dank U God, voor het gewone alledaagse...dat ik er mag zijn, en mag weten dat U bij mij bent. Of ik nou de afwas doe, of  moeilijke cursussen geef.

onder de korenmaat??

Ik voel het vuur, maar laat me steeds weer blussen

En denk aan andere dingen ondertussen

Ik doe gewoon weer water bij de wijn

Omdat ik niet zo “fanatiek” moet zijn

Omdat ik steeds op anderen blijf wachten

Omdat ik steeds vertrouw op eigen krachten

En ik verschuil me achter zoveel domme dingen

Mijn God ik hoor bij alle zwakkelingen

Ik sta in brand maar laat mijn lamp weer doven

Ik haal mijn schatten toch weer op van boven

Omdat het lijkt of niemand hier wil ‘branden’:

“we hoeven niet te gaan naar alle landen,

We hoeven niet te preken aan de volken”

In en mij blijft de onrust almaar kolken.

Ik wéét  Heer, dat ik ongehoorzaam ben

Omdat ik in mijn hart uw opdracht ken.

Er brandt nog slechts een vonkje aan de lont

Heer leg de juiste woorden in mijn mond!

Rockey onze baby-parkiet

op 21 juli kwam er een hoopje vogel uit het ei!

zo piepklein, net een foetus, en zo hulpeloos..













De moedervogel zorgde er erg goed voor en na een paar dagen begon er al dons te komen op zijn roze lijfje.

we keken verwonder toe hoe snel zo beestje groeit. Elke dag even spieken, de moeder vond het gelukkig helemaal prima.

Maar toen gebeurde er iets vervelends. De moedervogel ging dood. Er lopen 's nachts namelijk katten bij de voliere en waarschijnlijk is de moeder zich letterlijk dood geschrokken. Dat betekende dat er een klein hongerig en bang vogeltje in het hokje zat dat geen mama meer had. Hij  moest met de hand worden gevoed. Dat ging in het begin nog niet zo makkelijk. Wat een geknoei!!

ondertussen kwamen er ook nog eens zeven kwarteltjes uit het ei

wat een gepiep in huis!! Helaas konden  de kwarteltjes niet overleven zonder moeder, ze gingen langzaam allemaal dood. Heel naar om te zien. machteloos gevoel!

Het parkietje had inmiddels een naam: Rockey en allemaal zijn we super gek met hem!

in onze handen bleef hij lekker warm. Hij kreeg mooie veertjes in plaats van dons. 

Vandaag gaan we minderen met voeden, want hij kan inmiddels al best zaadjes eten. Wat zijn we blij met Rockey en wat bijzonder  om zo'n vogeltje te zien opgroeien. We hopen dat hij nog lang bij ons blijft.

stilte

Mijn ziel is stil, ik heb gewoon geen woorden
het is de angst en ook het diep ontzag
het zijn de felle woorden die we hoorden
de vele bloemen op die hete dag
het zijn de tranen voor de onbekenden
die nu bekend zijn liggend in het veld
het zijn de ogen die zich steeds afwenden
terwijl het dan de oren wordt verteld..

waar bent U God, ik wil u echt vertrouwen
maar bijna wordt dit leven mij teveel
ik zie zovelen vluchten, mensen rouwen
de onmacht grijpt me steeds weer naar de keel

de knuffels in het veld als stille aanklacht
verdrijven mijn gevoel van 't komt wel goed
door oorlogsdreiging en door alle aandacht
weet ik niet meer hoe ik nog bidden moet

mijn ziel is stil,
de stilte is nu veilig
de stilte van mijn hart heel dicht bij u

want U bent God
en U alleen bent heilig
omgeef mij, omgeef alle mensen nu.

ik ben....geërgerd

Ergernis, een behoorlijk lastige emotie. Hij grenst aan boosheid.
Ergernis ontstaat wanneer iemand iets niet doet op de manier die jij graag wilt. Cliché zijn de rondslingerende sokken, die niet in de wasmand liggen. Zij roepen ergernis op.
Kinderen aan wie je (wat dan ook) wel 100 keer moet zeggen, hoe snel ben je daar niet door geërgerd?!

En wanneer de ergernis eenmaal toeslaat, is het heel moeilijk je er weer aan te ontworstelen. Tegenover ergernis staat Geduld. een vrucht van de Geest.

Bedenk vandaag eens wat je God zou kunnen bidden als je geërgerd bent. U hebt toch ook altijd weer geduld met mij. Geef dat ik mijn ergernis weer los kan laten en geduldig kan zijn met alle tekorten van anderen, omdat u ook altijd geduldig bent met die van mij.

ik ben....ontroerd

Volgende emotie is ontroering. ik vind dat een van de mooiste emoties die er bestaat. Ontroering overvalt je. Het raakt een snaar in het diepst van je ziel, vaak zonder dat je dat verwachtte.

Diep van binnen gaat zich iets roeren, iets in beweging zetten.
Het laat je snakken naar adem, of je ogen vullen zich met tranen, of je krijgt kippenvel.
Ontroering raakt aan verdriet, maar heeft iets moois. Iets kostbaars.

Iets dat ons zegt: zó moet het zijn, maar nú is het alweer weg. Een klein glimpje van geluk, dat ons ook direct weer ontglipt.

Je ziet aan mijn zoeken naar woorden, dat ontroering veel ongrijpbaarder is dan vele andere emoties.

Wanneer was jij voor het laatst ontroerd, en waardoor?

ik ben.....verlegen

 .

Omdat ik in mijn vorige blog schreef dat ik nogal gierende emoties heb, leek het me leuk een serietje te schrijven over emoties. En de allereerste is dus VERLEGEN.

Ja zeker Verlegen zijn is een emotie. Vaak denken we bij emoties direct aan de 4 basis emoties:
*Bang, * Boos, *Blij , * Bedroefd. Maar er zijn er nog véél meer.

Waarom ik voor verlegen kies om mee te beginnen? Verlegen zijn is zo verschrikkelijk ongemakkelijk.
Bij kleine kinderen vinden we het in de meeste gevallen wel schattig, maar als je volwassen bent én verlegen,
is dat best irritant



Vroeger was ik niet echt heel verlegen. Tenminste niet uitgesproken verlegen. Uitgesproken verlegenheid kenmerkt zich door de volgende dingen:
-  mensen niet willen aankijken
- niets durven zeggen
- snel een rood hoofd krijgen
- "domme" dingen zeggen
- onhandigheid in gezelschap

Verlegenheid is namelijk een verhoogde vorm van  kritisch zelfbewust zijn. Je bent je bewust van het feit dat iemand iets van je kan vinden, en dat dat in jouw geval dan misschien niet zo positief gaat uitpakken. Of je ziet hoe leuk de ander is en bent bang dat diegene jou wel niet zo leuk kan vinden.
De meeste mensen kennen wel een vorm van verlegenheid. Bijvoorbeeld schaamte is een vorm van verlegenheid. De meeste pubers gaan door heftige periodes van verlegenheid heen. Zij schamen zich voor hun uiterlijk, familie, leraren, enzovoorts. Die periode is nodig om te ontdekken wie je bent ten op zichte van de rest van de wereld. Het is net als "éénkennigheid bij peuters" een natuurlijke vorm van verlegenheid, die nodig is in de ontwikkeling naar volwassenheid.
Helaas kan zich ook een onnatuurlijke vorm van verlegenheid ontwikkelen, die vaak te maken heeft met omstandigheden en ervaringen.
Mensen die vaak zijn gepest, mensen die dik zijn geworden en daardoor onzeker zijn geworden,  mensen die in andere familie-omstandigheden zitten dan de gemiddelde mens , kunnen verlegen worden. Verlegen met zichzelf, verlegen met de situatie waarin ze zich bevinden.


Toch is de reactie van mensen op hun eigen verlegenheid heel divers. Omdat ik het heel interessant vind om mensen te bestuderen heb ik mijn ogen dus goed de kost gegeven op zoek naar verlegen mensen.
En dán blijkt dat verlegenheid vele vormen heeft. Er zijn niet alleen mensen die in hun schulp kruipen (en dus voor iedereen zichtbaar verlegen zijn) , maar ook mensen die bot worden, chagrijnig, clownesk, en overschreeuwend.
Misschien, wanneer je je afvraagt waarom iemand "altijd" zo bot doet, moet je je realiseren dat diegene wel eens heel verlegen kan zijn. Bang voor jouw mening, en dus al in de verdediging voor je hebt gesproken.
Of wanneer iemand je niet groet. Het kán verlegenheid zijn. Of wanneer iemand álle aandacht altijd opeist..ja zelfs dát kan verlegenheid zijn. Niet durven laten zien wie je écht bent, en daarom een masker van grootspraak ophebben.

Zoals ik al zei: vroeger was ik niet uitgesproken verlegen. Hoewel ik als puber wel worstelde met mijn zelfbeeld, durfde ik gewoon mensen aan te kijken en aan te spreken.
Inmiddels is dat behoorlijk veranderd. Nu, veilig achter mijn computer, kan ik zeggen wat ik wil. er is toch niemand die nú reageert. En de meeste van mijn lezers kom ik overdag niet tegen.
Maar ik ben op het schoolplein wél verlegen. Geen idee hoe ik me in een gesprek moet mengen. Ben zelfs benauwd dat sommige leuke mensen me aanspreken omdat ik dan bang ben dat ze me stom vinden reageren. En voila...als ik dan wel heb gereageert vind ik mezelf echt onnozel, en kan mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik dit of dat heb gezegd. Op weg naar huis bedenk ik dan: ik had zo of zo moeten reageren..maar ja dan is het al te laat.

Verlegenheid. Je hebt er voornamelijk zelf last van. Dus ik heb me voorgenomen om vriendelijk te zijn voor alle mensen die ik tegenkom. Zodat ze weten dat ze bij mij niet verlegen hoeven te zijn..
Nu ikzelf nog, haha.

ik ben

Altijd gierende emoties, los van wat er dan ook gebeurd. Ze noemen het soms hoog sensitief, soms overgevoelig, soms aanstellerij. Maar ik zit er mee opgescheept. ik schop er zo vaak tegenaan in mijn gedachten. waarom kan ik niet gewoon een koele kikker zijn. waarom voel ik altijd álles? Mijn vragen helpen me niet, want er zijn geen goede antwoorden. behalve dat het God goed leek om mij zo te maken, precies zoals ik ben. Op deze manier moet ik mijn weg door het leven vinden, en o wat vind ik dat moeilijk.

Mijn weg is niet die van grote prestaties, niet die van uitgekiende weggetjes, niet die van nuchtere zakelijkheid. Mijn weg is die van hoogtes en daarna zeer diepe dalen. Van heen en weer geslingerd worden tussen wat iedereen denkt, en hoe het echt is.  Van weten dat ik meer in mijn mars heb dan ik ooit zal kunnen bewijzen. Van denken, voelen, en dan nog meer denken en nog meer voelen, en dan zoveel denken en voelen dat je barst.

Ben je een gevoelsmens of een verstandsmens, vragen mensen wel eens. De mensen die mij goed kennen zullen het kunnen beamen als ik zeg: alletwee! dat kán niet volgens de boekjes, maar ik ben het levende bewijs.

Ik zeg vaak tegen Roop: waarom ben ik er? Wat is het nut van mijn leven? Ik vind het leven helemaal niet leuk. En nee dat betekend niet dat ik niet geniet. Juist wel. Ik kan genieten tot in de puntjes van mijn tenen, maar dát betekend weer niet dat het leven ook leuk is.
Ik voel me als: prediker. Ik zou ook wel op mijn dakje willen klimmen om te roepen: ALLES IS LUCHT EN LEEGTE!  Waarom zou ik blogs schrijven? Waarom zou ik tekenen, schilderen, gedichten schrijven, liedjes maken, en dat soort fratsen. Wat is de meerwaarde van mijn bestaan. De wereld was er voor mij, en zal er na mij nog zijn. Wat maakt mijn kleine petieterige leventje nou uit?

En dan loop ik weer buiten, met mijn gezicht in de zon en voél ik dat ik écht leef en besta. Waarom? Geen idee. Hoelang? geen idee! Het plan? weet niet! Maar ik bén. En kennelijk maakt dat dus uit.
Dus waarom zou ik mij ergeren aan heel mijn hooggevoeligheid? Kennelijk heeft het een zeer nuttig doel. Een doel waar ik met mijn verstand niet aan kan tippen, maar wat mijn gevoel sóms eventjes oppikt.

Ooit komt er een moment waarin ik weer klop met mezelf. Als ik volledig gekend ben! Wat zal dát heerlijk zijn. Misschien gieren mijn emoties dan nog steeds, maar dán snap ik waarom, en heb ik er geen last meer van. Het moment waarop ik mijn Maker in zijn ogen kijk en wéét: Wát een wonder is mijn bestaan.

40 dagen, dag 40

wat staat ons nu te doen?

ik wil geen rustdag houden

wie kan met goed fatsoen

nu zeggen dat dat helpt?

Ik zit op hete kolen

vol ongeloof en woede

verstoken van het goede

door tranen overstelpt

wanneer de dag straks aanbreekt

wil jij dan met me meegaan

ik kan dat niet alleen aan

zeg alsjeblieft geen nee

wat heb je daar te zoeken?

hij ligt al in de doeken!

Ik wil het weer opnieuw doen

niet gauw gauw zoals eerder

we doen het met fatsoen

de specerijen mee!

40 dagen, dag 39

echt waar, dit was de zoon van God

en ik besefte het niet tot

ik met de 'flow' van 't volk meeging

en ik hem aan dit vloekhout hing

maar nu? wat komt er nog van mij?

mijn leven is met hem voorbij...

ja amen, dit was God de zoon

en ook mijn mond was vol van hoon

ook ik heb hem bespuugt bespot

ook ik deed mee aan een hels complot.

o Eeuwige die alles ziet:

ik wist het niet! ik wist het niet!

...maar...

als Hij de zoon was, ..

...dan...was God zijn Vader...

en...hij zei toch...

Vader vergeef hun want ze weten niet wat ze doen!

Dan is er dus vergeving...

ook voor mij!!!

Waarlijk dit was de zoon van God

hij redt mij van een bitter lot

Hij voedt mij op, wijst mij terecht

maar zijn vergeving is wél echt!

Ook ik mag komen voor Gods troon

dankzij het werk van God de Zoon!

40 dagen, dag 38

Nu is het grote werk gedaan

en gaan de poorten van Gods rijk 

voor mensen open, wagenwijd

en kunnen ze weer binnengaan

Maar hij die glansrijk overwon

is eersteling op t grote feest

en hij beveelt zijn mensengeest

aan God met wie dit plan begon

straks zaait men nog het eeuwig zaad:

het lichaam dat de dood ingaat

wordt het eerste dat de dood verslaat!

er komt een einde aan het Kwaad.

Hij arriveert in 't Vaderland

en als geslacht staat voor de troon

een levend lam, Gods eigen zoon

...Hij heeft de moordenaar bij de hand!

40 dagen, dag 37

Mijn Heer ik heb weer kwaad gedacht

Het is VOLBRACHT!

Mijn onvermogen grijpt me aan

Het is VOLDAAN!

Ik deed wéér niet wat u me vroeg

Dit was GENOEG!

Ik heb in eerbied steeds gefaald

Er is BETAALD!

Mijn God wat hebt u veel geduld

Er is Géén SCHULD!!

Jij bent mijn kind

Mijn kostbaar kind

in wie Ik nu geen schuld meer vind

geef mij die helse, zware vracht:

want kind het is nu écht volbracht!

Ik kijk naar jou en zie míjn merk

Ik zie mijn kracht in jou  aan t werk

Ik zie mijn plan en t resultaat

En Ik zie hoe het verder gaat!

Nog even, nog een korte tijd

dan breng Ik jou in heerlijkheid

dan mag je zijn waar Ik nu ben

dan mag je kennen zoals Ik ken

Maar nu nog niet, nog niet vandaag

je moet nog doen wat Ik je vraag:

vertel dit goede nieuws niet zacht

maar roep het uit:

HET IS VOLBRACHT!!